Voelde ze zich in de steek gelaten? Ja, enorm.

Monique

Ze kijkt eerst maar eens de kat uit de boom. En ze luistert. In de huiskamer van het wijkcentrum is een intensief gesprek aan de gang over de impact van corona op de samenleving. Meerdere mensen voeren het gesprek. Ze vertellen schrijnende verhalen.

Het onderwerp komt op kwetsbare gezinnen. Als de vraag opduikt of die term pijnlijk is, begint ze te praten. Kijk, het zit al in van die kleine stomme dingen. Naar de supermarkt bijvoorbeeld. Daar mag je je kinderen niet zomaar mee naartoe nemen. Het moet geen uitje worden. Dus dan gaat de jongste mee, en de andere twee blijven thuis. Terwijl ze wéét dat dat schoppen en slaan wordt, alleen thuis. Haar kinderen hebben niet voor niks een rugzakje. En de jongste moet dan verplicht in dat karretje zitten. Werkt niet, voor een kind met autisme.

Binnen no time heeft ze het gesprek volledig overgenomen en iedereen luistert nu naar haar. Uit respect. Want iedereen kan theorieën ophangen over hoe het zou moeten met zus of zo. Alleen mensen die het echt meemaken kunnen vertellen vanuit hun hart.

In maart kwam opeens jeugdzorg niet meer. Terwijl ze die hard nodig heeft. Na enig aandringen, besloot een instantie toch te komen. Maar de rest wilde het allemaal telefonisch doen. Beetje lastig, met autisme, alles via de telefoon bespreken en dat dan weer uitleggen aan je autistische kinderen.

En weet je wat ook de grap is met die maatregelen? Haar kinderen krijgen sociale vaardigheidstraining. Ze leren dat je in een gesprek met een bekende tussen de 45 en 75 centimeter afstand moet houden. Dat je een hand geeft bij een kennismaking en dat knuffelen met mensen sociaal wenselijk is. En nou mag dat ineens niet. Dat is erg verwarrend. Misschien wel dubbel verwarrend voor een autist. En straks, als de maatregelen dan weer opgeheven worden, moet ze het opnieuw uitleggen aan haar kinderen. Dan dus weer wel een handje, anders horen we er weer niet bij.

Corona heeft op een bepaalde manier inzichtelijk gemaakt wie er wel of niet bij horen. Zij voelde zich al geen deel van de maatschappij, en nou al helemaal niet. Er zijn allemaal mensen die het ontzettend goed bedoelen hoor, maar die zijn niet in staat om er echt iets mee te doen.

Voelde ze zich in de steek gelaten? Ja, enorm.

Tekst: Letizia Rompelberg

Monique is een van de geïnterviewden die te horen zijn in de podcast ‘En toen begon de lente’. Een project geïnitieerd door Muzelinck, mede mogelijk gemaakt door Brabant Wonen en uitgevoerd door Hertog Zout.