Ik ben geen acteur

‘Ik ben geen acteur’

“Ik ben geen acteur. Alles wat jullie hebben gezien en gehoord, was de absolute waarheid, volledig oprecht. Het is nu zes jaar geleden dat ik mijn land heb verlaten. Simpelweg omdat de wereld heeft besloten zijn conflicten op het grondgebied van mijn land uit te vechten, daarbij geholpen door de dictator en zijn entourage. Wij wilden enkel veiligheid en vrede.

Zes jaar lang heeft de pijn zich in mij opgestapeld, zonder dat ik de tijd had om die te uiten. Terwijl ik me volledig richtte op mijn werk en het waarborgen van de toekomst van mijn gezin, bleef de pijn in mij groeien. Maar op een bepaald moment, toen een kind, die de voorstelling had gezien, mijn verhaal samenvatte, raakte zijn woorden me diep. In één keer raakte hij aan al mijn pijn. Hij vatte het zo simpel en eerlijk samen. Dat kind herinnerde me aan de enorme last die ik al die tijd in me droeg.

Tijdens de voorstellingen vroeg één van de bezoekers me: ‘Vind je dat je de juiste keuze hebt gemaakt om te emigreren, nu je hier bent?’. Wat een moeilijke vraag! Ik heb geen antwoord, omdat ik simpelweg geen andere keuze heb dan hier te zijn.”

Yasmin

‘Ik had dit niet verwacht, maar ik ben bevrijd’

Ik lach altijd en mensen zeggen altijd dat ik zo positief ben. Dat is ook wel zo, het leven moet je tegemoet treden met optimisme, dat vind ik belangrijk. Maar dat was ook iets wat ik tegen mezelf zei omdat ik mijn pijn en mijn trauma nog niet verwerkt had en dat niet aan durfde te kijken.
Ik heb mijn verhaal verteld in deze voorstelling, ik heb zes jaren gewacht op mijn verblijfsvergunning. Een verschrikkelijke tijd waarin mensen mij het gevoel hebben gegeven dat ik een leugenaar was en hier niet hoorde.

Drie jaren geleden kreeg ik mijn verblijfsvergunning, maar ik had mijn donkere periode nooit eerder verwerkt. Nu stond ik daar tijdens de voorstelling, ik hoorde mijn eigen verhaal via de koptelefoon, ik zag dat mensen ernaar stonden te luisteren en soms naar mij keken. Ik gaf ze allemaal een dadel en een glimlach, zij lachten terug. Deze voorstellingsdagen hebben mijn hart schoon gespoeld, mijn pijn verwerkt. Ik had dit niet verwacht, maar ik ben bevrijd.

Mustafa

‘Door het vermijden van de taal, deed ik mezelf te kort’

Mijn grotere zus Tala durft veel meer dan ik, zij is van nature extraverter. Toen we samen naar Nederland kwamen, leerde zij ook sneller de taal omdat ze een enorme kletskous is. En, we zijn altijd samen. Dus ik was gewend; als ik iets wilde zeggen tegen een Nederlander, stootte ik Tala aan en zei in het Arabisch wat ik wilde zeggen. Ik was altijd onzeker over mijn taal en zij was een makkelijke oplossing.

Maar, ik realiseer me nu dat door het vermijden van de taal, ik mezelf te kort deed. Ik was te onzeker om het gewoon iedere keer te proberen, met het risico om fouten te maken. Gek genoeg was ik in dit project ook samen met mijn zus, maar ik heb me zo veilig gevoeld en we hebben zoveel gedaan met verhalen en taal, erom gelachen en steeds weer opnieuw geprobeerd, dat ik nu steeds tegen mezelf zeg; “Naya, je gaat nu gewoon zelf zeggen wat je te zeggen hebt.”

Naya (links op de foto)